"

نامم را از روی هدیه ام کنار بگذار

اگر بار گرانی ست

اما آوازهایم را نگهدار"

گویی من انجا بودم، وقتی که مرگ در گوش استاد بابک بیات زمزمه کرد

 که:"عمر تو به پایان رسیده "

شنیدم که استاد گفت :" من در عشق زیسته ام نه در زمان!"

و نیز گویی آن جا بودم

هنگامی که از ناصر عبد اللهی پرسید

"آیا دوست داری که آوازهایت بمانند؟!"

گفت: این را نمی دانم

اما به خوبی می دانم که اغلب وقتی که می خواندم جاودانگی ام را می یافتم.

ناصر جان هم ولایتی عزیزمان به خدا قسم که جاودانه ای !!!