به خاطر اینکه جواب لطف خانم کمالی بدم گفتم یه بار توی وبلاگ ایشون بنویسم ولی فقط یه بار!!!
خم و انگور دست به دست دهند
تا که ما باده ای به جام کنیم
بیا ، هر شب بیا ،… در خلوت هر مهتاب تنهایم ،… در سایه هر شب ، چشم به راهت گشوده ام ،… در پس هر ستاره پنهانم… در پس پرده هر ابر در کمینم ،… بر سر راه کهکشان ایستاده ام ، …بر ساحل هر افق منتظرم …بیا ، خورشید که رفت …، بیا ، شب را تنها ممان ، تاریکی را بی من ممان ، من آنجا بر تو بیمناکم که با شب تنها نمانی ، با دیو شب تنها نمانی ، دیو شب بیرحم است ، گرسنه است ، وحشی است ، خطرناک است ، وحشتناک است …
پرنده معصوم کوچک من ! آفتاب که رفت پرواز کن ، از روی خاک بر خیز ، این خرابه غمزده را ترک کن ، بس است ، می دانم که دیگر طاقتت طاق است ، می دانم که دیگر به جان آمده ای ، می دانم که زمین بر دوشهای شکننده و نازکت سنگینی می کند ، …می دانم که این کوههای بلندسنگین بر سینه لطیف مجروحت افتاده اند و راه نفس را بر تو سد کرده اند ، می دانم که در سقف کوتاه این آسمان رنجوری ، بر روی این توده خاک افسرده ای ، در سایه پژ مرده ای ، بر سر راه بادهای سرد خزانی گلبرگهای نازکت می ریزند ، زرد می شوند ، در کویر خشک و تافته این ملک خشک می شوی ، در زیر گامهای لزج و گل آلود نگاههای پلشت نابینایان چهارپای راست بالای پهن ناخن ساقه ناز اندام هستنت می شکند ، در ترشح کثیف فهم های کرم مانند ، مهتاب پاکدامنت می آلاید ، در گندزار زندگی گندیده آدمیان عطر یاس آرزوهای معطرت می میرد ، در سیلی دیوانه وار هر دیداری شکوفه های سپید تمنایت میریزد ، در گذرگاه وزش گردبادهای زشت و نا هنجار هر بیهوده ای جوانه های بیتاب شکفتن امیدت کبود میشود ، میخشکد ، به خاک می افتد.. .
گل من پر پر نشوی که بلبلی در باز شدن غنچه لبخند تو زبان به سرود باز کرده است . شمع من خاموش نگردی که چشمی در پرتو پیوند تو به دیدن آمده است ، ساقه گلبن بهار من نشکنی که دلی در رویش امیدوار تو دل بسته است ، آفتاب من غروب نکنی که شاخه آفتاب گردانی به جستجوی تو سر بر داشته است ...
دامن من تو را بر نچینند که حلقومی عقده دار است ، صومعه من فرو نریزی که دلی نیازمند نیایش است ، چشمه من نخشکی که جگری در عطش کویر سوخته است ، بالین من تو را بر نگیرند که سری بیمار است ، بستر من تو را بر نبندد که تنی تبدار است ، کاشانه من ویران نگردی که آواره ای بی پناه مانده است ، باز یافته من گم نشوی که بهشت بازیافته روحی هستی که در دوزخ نشیمن دارد ...
ای کالبد من روح سرگردان خویش را فرا خوان . من لبهایم را در حلقوم تو خواهم نهاد و خود را در تو خواهم دمید تا حیاتت بخشم . ای روح من کالبدت را سراغ کن . لبهایت را در حلقوم من نه ، خود را در من بدم که حیاتم بخشی که ما کالبد یکدیگریم ، که ما روح یکدیگریم که ما آفریدگار یکدیگریم ، که ما پروردگار یکدیگریم ، که ما همه ایم ، که ما همدیگریم ، که ما در این ملک غریبیم ، بی کسیم ، تنهاییم ، بیگانه ایم ...
(دکتر علی شریعتی)
وقتی که به تو می نگرم زمان می ایستد و نفس ها به شماره می افتد و وقتی با تو هستم تنهایی به حال خود می گرید و وقتی بی توام تنهایی کالبد خویش را با اشک های من می شوید.عشق را هیچ وقت بودن عقل نخواهید...(فاضل)
بازم ممنون از لطفت که اجازه دادی توی وبلاگت بنویسم.با تشکر فراوان از تو خواهر مهربانم امیدوارم همیشه شاد و پیروز و موفق باشی.
