خداوندا! من در تمام لحظات عمرم امیدوار بوده ام و در فاصله های بین حق و باطل، شک و یقین، نور و ظلمت، ضعف و قدرت، خوبی وبدی به یاد تو بوده ام و از تو کمک خواسته ام.تو با یاری کردن سریع، از ورطه اندوه و مشکلات رهایم کرده ای، من همیشه تو را با تمام وجودم احساس کرده ام، دیده ام و می بینم و باور دارم که بین من و تو فاصله از مو باریکتر است، بهتر است بگویم بین من و تو فاصله ای نیست چون اگر تو ازمن دور شوی و رهایم کنی و آنی مرا به خودم واگذاری به جز تباهی و ظلمت به چه خواهم رسید؟
خدایا! به الهام های تو در فاصله ها محتاجم تا گام هایم به سوی سعادت و رستگاری هدایت شود. به شکیبایی تو محتاجم تا درخلوت و سکوت خودم لحظه ای از یاد تو و حضور آرام بخش تو غافل نباشم.
خداوندا! درهنگامه پرتلاطم حادثه ها، در فاصله های بیم و امید و لحظات سهمگین و پرخروش زندگی و در لحظه های تردید و دلواپسی، بود و نبود، امید و ناامیدی، همواره با من همراه و همدل و هم زمان بوده ای و خواهی بود.
ای دلسوزترین از همه به من! باورم این است که صدایم را می شنوی و وقتی اشک هایم بر گونه هایم می ریزد بارش رحمت تو مرا نوازش می کند و دلم آرام می گیرد. در سکوت روحانی با گوش دل شنیدن پیام تو را لحظه شماری می کنم که یاد تو آرام و دلنواز از راه می رسد و مرا در افق هدایت خود به سوی زیبایی، نشاط و رستگاری می برد.
